WIŚNIA NADWIŚLANKA

Wiśnia Nadwiślańska to odmiana sokowa naszego pochodzenia. Swoją popularnością cieszyła się jeszcze w okresie międzywojennym. Wspaniały smak i Polska historia w ogrodzie!.

Owoc

Owoce są średniej wielkości, nieco mniejsze niż inne odmiany. Wyróżniają się przepiękną, wręcz bordową i głęboką barwą. Po oderwaniu szypułki wypływa sok, który póżniej staje się galaretkowaty. Ogólnie sok jest nieco bardziej gęsty, niż w przypadku innych odmian, np. Łutówki. Zawiera dużo kwasowości i cukru, przez co wyroby stają się o wiele smaczniejsze. Cechuje się wysoką(ponad 20 krotnie większą) zawartością antycyjanów o działaniu przeciwrakowym. Owoce idealne do konfitur, soków, nalewek, ususzenia lub bezpośredniego spożycia. Liście można dodawać do np. kiszonek. Dojrzałość zbiorcza przypada pomiędzy 5 lipca i 5 sierpnia.

Uprawa

Najbardziej optymalne gleby będą piaszczysto-gliniaste lub lekko wapienne o pH 6,0-7,0. Prezentowana odmiana wywodzi się z województwa Lubelskiego, Mazowieckiego oraz Świętokrzyskiego. Wymaga dużej ilości słońca oraz przycinania, po zbiorach. Jest to odmiana długowieczna, wytwarza owoce dłużej niż pozostałe wiśnie. Dobrze odporna na choroby i mróz, średnio odporna na wiosenne przymrozki. Jedna z ulubionych odmian sadowników.

Nie potrzebuje zapylacza, może więc być uprawiana w pojedynkę. Inne odmiany kwitnące w podobnym terminie nieco zwiększą plon [Łutówka, Kelleris, Kerezer (polecamy), Nefris].

Pochodzenie

Historia uprawy tej odmiany sięga jeszcze 120 lat wstecz. Początkowo była nazywana jako wiśnia słupska, skąd pochodziła. Wraz z popularnością na terenie środkowej Wisły, otrzymała nazwę Nadwiślanka. Do jej popularności przyczynił się Teofil Zając ze Słupi Nadbrzeżnej, który otrzymał sadzonki od ziemianina Leszczyńskiego, gdzie do dziś rozciągają się wiśniowe sady. Pan T. Zając w 1924r namówił Jana Krupę(dyrektora szkoły w Słupi Nadbrzeżnej) aby uczniowie obsadzili drogę wiśniami do Tadeuszowa. Coraz większa popularność sprawiła, że szukano nowych sposobów na dystrybucje owoców. Jedną z nich okazała się droga wodna, gdzie kursowały statki Sandomierz-Warszawa i regularnie zabierano nowe dostawy do stolicy.