JAŁOWIEC PŁOŻĄCY WILTONII W DONICY

Jałowiec płożący ‘Wiltonii’ (Juniperus horizontalis) to jedna z najpopularniejszych roślin okrywowych, od ponad wieku uprawianych w ogrodach. W 1914 roku została wprowadzona na rynek przez amerykańską szkółkę Wilton Nurseries z Connecticut.

Charakterystyka jałowca płożącego ‘Wiltonii’

Jałowiec ‘Wiltonii’ to bardzo niska odmiana rozrastająca się wszerz, a nie przekraczająca 20 cm wysokości. Po 10 latach uprawy osiąga ok. 10 cm wysokości i 200-250 cm szerokości. Pędy są wiotkie i wałeczkowate. Nisko ścielą się przy ziemi, jedynie młode przyrosty lekko unoszą się ku górze. Igły są drobne, ostro zakończone o zielono- niebieskim zabarwieniu. Zimą ma tendencję do nabierania fioletowego odcienia. Starsze jałowce zawiązują niebieskawe owoce – szyszkojagody.

Kiedy kwitnie jałowiec płożący?

Jałowiec płożący kwitnie wiosną, ale kwiaty nie mają wartości dekoracyjnej.

Uprawa jałowca płożącego

Jałowiec płożący ‘Wiltonii’ jest rośliną światłolubną. Na stanowiskach słonecznych nie tylko szybciej rośnie, ale atrakcyjniej wybarwia się. Ma małe wymaga glebowe. Toleruje przeciętne podłoża, radzi sobie w piaszczystych glebach. Nie lubi nadmiaru wilgoci. Jest w pełni mrozoodporny. Sadzonki jałowca ‘Wiltonii’ można sadzić od wiosny do jesieni w odległości ok. 150 cm (lub nieco mniejszej – wtedy szybciej zakrywa dany teren).

Zastosowanie w ogrodzie

Jałowiec ‘Wiltonii’ jest traktowany jako alternatywa dla trawnika. Tworzy gęsty dywan, a w odróżnieniu od trawy nie wymaga nakładów pracy. Ponadto często sadzi się go na wzniesieniach i skarpach. Nadaje się do sadzenia w przedogródkach, czyli miejscach pomiędzy ogrodzeniem a chodnikiem. W takim wypadku należy go sporadycznie przycinać kontrolując wzrost.